Ανείπωτος ο πόνος για το χαμό του φίλου Παναγιώτη Πλεξίδα. Του Πάνου, του αγωνιστή, του ανθρώπου που ήταν πάντα μπροστά στα κινήματα, που στήριζε από τα μικρά του χρόνια όλους όσοι είχαν ανάγκη.
Δεν υπάρχουν λέξεις για να αποχαιρετίσω τον Παναγιώτη μου, που έφυγε τόσο ξαφνικά πάνω στο καθήκον. Από μικρός ήθελε να γίνει πυροσβέστης. Έγινε τελικά εθελοντής πυροσβέστης και έφυγε ξαφνικά.
Φίλε Παναγιώτη το μόνο που θέλω να πω είναι σε ευχαριστώ πολύ για την φιλία σου και την αγάπη σου.
Θα θυμάμαι πάντα το φωτεινό σου χαμόγελο.
Καλό ταξίδι
